یاس پشت دیوار

در ازدحـام مبهـم رنگـــها بـر بال خیـال نشسـته ام و تـو را مـی بینــم، تــورا کــه بالا تــر از تـمام ابـر ها و سـتاره هایـی. تـو از خـاک نیســتی، تـو از جنس دریــاو آســمانــی ، تـو را از صـبح ، شـبنم و مهـتاب آفـــریده انـد، در ماه عشـق امشـب بـرایت شــیرین تـرین آواز ها را مـی خـوانـم بـه یاد باران نگاهت

مـی نـویسـم از دلتنگی هایم. 

مـینوسـم چـون ســرنوشـت هـر کس بــر پیشــانیش نـوشتـه شــده اسـت  ،

میـنوسـم بـر بال باد ،و روی صــدا ،و حـاشیه انعکاس و مینـوسـم بـر بی کـرانـه ها از تـو و تـمام خـوبی هایت که روزگار تاب تحـمل معـرفت و محبتت را نداشـت ساقـی بیا،   ساقـی بیـا ،مستـم کن تا  جـوا ن نازنینـم را با حـوصـله تـماشا کنم ،شاید این دنیای بی عاطـفه را شــرمنـده خـوبیهایش کنـم .                           

           ای آنـکه دوســت دارمـت ، اما نـدارمت

           بـر ســینه مـی فشـارمت، اما نـدارمت

           

          ای آســمان مـن کـه سـراسـر سـتاره ای

          تا صبـح مـی شــــمارمـت، اما ندارمـت

          در عـالــم خیـال خـود چـون چـراغ اشک

          بــــر دیــده مـی گـذراݥمـت،اما ندرامـت

          می خواهم ای درخت بهشــتی درخت جان

          در باغ دل بــکارمـت، امـا نـدارمـت

          مـی خـواهم ای شکوفه ترین مثل چتر گل

          بــــر ســر نـگاهـت دارم ، امـا نـدارمـت. 

;         از رفتنت دهان همه باز.

          انگار گفته بودند  پرواز.

          پر.واز!

         

                  

               

             چـه بهاری که آفـت زده فـــروردینش

             و لجـن مـیچکد از چارقـد چـــرکینش

             چـه بهـاری سـت که مـی آیـدو زهرابه مرگ

             دم به دم مـی چکـد از داس شقایق  چـینش

            

             چـه بهـاریست که جای گل و آواز درخــت

             خــرمنی خـر ملخ انداختـه در خـورجینش

        

             چـه بهاری ست که در دایــره از کـف و خون

             چـون گلـی یـخ زده ، پـر ریختـه بلدرچینش

             داد از این کـــرگـدن صـحرا پـیـمـا

             یاد پایـیز بخـیر،  و گهـــر نـو زینش

            دسـت دهـقان گـنه کار ، تبـر باران و باد

            تا دگـــر بار اجـابـت نشــود آمیـنش

روزی کـه بـــرود و هـرگـز بر نگـردد.   ۱۳۹۸/۵/۱۶

          غـم از دسـت دادن فـرزند بسیار بزرگ اسـت، به عبارت دیگـر بیشترین فشـار روانـی را به پـدر  و مادردر طـول زندگـی وارد مـی کنـد.چنـد روز اول مـرگ فرزنـد روزهای سـخت و پـر فشـاری اسـت،اطـرافیان گـریه میکننـد  و سعی در آرام کـردن و تسـلی دادن به  یکدیگــردارند، بـر این اساس افراد در مقابل هم موضع گیـری های متفاوتی دارند.بعضـی غمگین می شـوند ، و بعضـی دیگـر نگـران،و بعضـی ها بشـدت میتــرسـند ، شـوکه میشـوند ،  گیجـی و سـردگمـی یا بـه هم ریختـگی ذهنـی،فاصـله گیــری از اجتماع، احسـاس پـوچـی و بـی پـناهـی وخالـی شـدن از درون از جمله حالاتـی اسـت که بعـد از مـرگ فـرزند در افــراد تـجلـی پیـدا مــی کنـد ، مخصـوصأ اگـر فـرزند دختــر جـوانی باشــد و با محبت که به همه با خـوبی و لبخند بــرخــورد داشــته ، یادش هـرگز از دل بیرون نمی رود ، حتـی زمان قادر به این کار هم نمی شـــود . برای همیشه خـداوند یاریت دهـد. هــرگز فـراموش نمی شــوی الهـام من.

               (ماییم و شـب تارو غـم یار و دگـــر هیـچ)

          

                         بســمه تعالــی

زخــم دسـت و پاهایـشان  گـم بـود در زخــم عمـیق قلبشـان  ، مگـر میتـوانســتند،آن خــنده های شـــیرین دوران کــودکـی فـرزندانشـان را فـرامـوش کنـنـدــد !

تمام زیـبایـی و طــراوت و جــوانیشـان را که بـه پای فـــرزندانشان قــربانـی کـرده بــودند را فـــرامـوش کننــد.

دیگـــــر چیــزی نداشــتند بـجـز درد،  و آه، و رنـج و تـنهایی،  بچــه ها هــر یک  رفـــته بـودنـد دنـبال زنـدگــی خـــودشـان.

آخـــه درد مـادر درد نان و آب نبـــود،

درد دوری از عشــق و فـــرزنـد بـود. مـادر عشــق فـــرزنـدانش را کـــم داشـت.

بیـایـید بیشــتر به # مـادر و #پــدر عشـق بـورزیـم،

 باور کنیــد بـه پهـنـای صــورتـم خیـس از .اسـت.

                        اگــــر قــــرار باشــد خــوبـی مـا 

                        وابســته بـه رفــتار دیگـــــران باشد

                        این دیــگر خـــوبـی نیســت ! 

                        بلــکه مـعاملــه اســت.

                        مــی شـــود پـــروانـه بــود، بـه هـر

                        گلــی نشــسـت ، اما بهــتر اســـت،

                        مهــــــربان شــــد ،و بـه هــر دلــی

                        نشــسـت.

                     بـــرای همــه خــوب باشــیم، آن کس که فهـــمید 

                     همیشــه در کنـارت خــواهـد بــود،و آنکس که نفهـمید     

مردی مقابل گلفروشی ایستاده بود ، و می خواست دسته گلی برای مادرش که در شهر دیگری بود سفارش دهد تا برایش پست شود.

وقتی از گلفروشی خارج شد دختری را دید که روی جدول خیابان نشسته بود و هق هق گریه می  کرد ، مرد نزدیک دختر رفت و از او پرسید :چرا گریه می کنی ؟

دختر در حالی که گریه می کرد گفت: "میخواستم برای مادرم یک شاخه گل رز بخرم که فقط ۷۵سنت دارم در حالی که گل رز ۲دلار می شود"مرد لبخندی زد و گفت : با من بیا من برای تو یک شاخه گل رزقشنگ می خرم .

وقتی از گلفروشی خارج شدند، مرد به دختر  گفت : مادرت کجاست؟ می خواهم تو را به آنجا برسانم؟ 

دختر دست مرد را گرفت و گفت:" آنجا" به قبرستان آنطرف خیابان اشاره کرد. مرد او را به قبرستان برد و دختر روی یک قبر تازه نشست و گل را روی قبر گذاشت.

مرد دلش طاقت نیاورد به گلفروشی برگشت گفت:آن را پست نکن ، دسته گل را گرفت و ۲۰۰ مایل رانندگی کرد تا خودش را به مادرش رساند  گل را تقدیم مادر کرد و دست مادر را بوسید

 

اولش با سیل وبعد بازله و مرگ عزیز من و آخرش با ویروسی کشنده.

نیستی  ولی چه بی اندازه   می خواهمت ؛خواستن تمام شدنی نیست عزیزم ،تنها دخترم که ندارمت اما همیشه  دارمت!

ساده با تو حرف می زنم ،بهار ادامه گلهای  پیراهن  توست، یادت برایم بوی نور می دهد، جدا شدی از ما چه جدایی

به جدایی تکه ای از جان.

به فرو ریختن زمان ماند.

در هیاهوی  حال و دیروزم،

از و جودم خرابه ای ماند.

دست کشیدن روی عکست  بارون  را بیاد می آرد.الهام من چشمانت  حس  بارون را دارد ، نگاه به عکست می کنم هم آروم می گیرم ، هم دلم  

آشوب میشود  از این همه آرامشی که  اگر نباشی دیگر هیچ وقت نماید تو زندگیم .  

از موقع ای که  رفتی من در تنهایی عظیمی مچاله شدم ،وشبها بی رحمانه  صبح میشود.امشب هم مثل دیگر شبها بیقرار .

.

رهگذار عمر، سیری در دیاری، روشن و تاریک.        رهگذار ، عمر راهی بر فضایی دور یا نزدیک.

کس نمی داند  کدامین روز  می  آید .      کس  نمی  داند کدامین  روز  میمیرد  

چیست، این افسانه  هستی ، خدایا چیست .     پس چرا، آگاهی  از این، قصه ما را نیست. .

کس نمی داند کدامین روز می آید      کس نمی داند کدامین روز میمیرد  

صحبت ، از مهر و محبت، چیست        جای آن در سینه ها خالیست .

روزی انسان برده عشق و محبت بود    جز ره عشق و وفا راهی نمی پیمود . 

کس نمی داند کدامین روز می آید     کس نمی داند کدامین روز میمیرد  

کس  نمی  داند  کدامین  روز  می  آید    کس  نمی  داند  کدامین  روز  میمیرد . .

  

                                                                         

    

                                                       

                       ،،،،،

                              

بســـمه تعـالی

        گفتـی کـه مـــرا  دوســـت نـداری گلـه ای نیســت.

        بیـن مـن و عشـــق تــــو ولـی فاصـله ای نیـســت.

        گفتــم که کمــی صــبر کـن و گـوش بـه مـن کــن.

        گفتــی که نــه بایــد بــروم حــوصــله ای نیسـت.      

        پـــرواز عـجـب عـادت خـــو بیــسـت  ولـــی حیف.

        تــو رفتـی و دیـگـــر اثــر از چلــچلـــه ای نیست.  

        گفتـــی کـه کمــی فـــکر خــودم باشــم و آن وقت.

        جـــز عشــق تــو در خــاطـر مـن مشــغلهـای نیست.

        رفتــی تــو ، خـــدا پشــت و پنـاهت بـه ســـلامــت.

        بگـــذار بســوزد دل مـن، مســاله ای  نیــســت.

        

بـــه قـیمــــت ســـفیــد شــدن مـــوهایـم،تــمام شـــد !

ولـــی آمـــوختــم  : کــه نـالـه ام ، ســـکـوت باشـــد

گـــــریه ام ، لـبـخــند !

و تــنـها هـمــد مم ، خـــدا با شـــد و مقــداری گــــریه و کـــمی هـم فــــکر بیــهـوده

بســمه تـعالــی

                           لا لا کــن، دختـــر زیبـای شــبنـم

                           لا لا کــن ، روی زانـــوی شــقایق

                           بخـــواب، تا رنـگ بــی مهری نبینی

                           تـو و بـیداریه. کـه تـلـخی حقـایق

                           تـو مثـل التـماس مـن  میمــونـی ، 

                           که یه شـب روی شـونه هاش چکیدم

                           ســـرم گــرم، نـوازش های او بود

                           که خوابم برد و ، کـوچ ش را ندیدم

                           حـالا مـن مونـدم یـــه کنج خـلوت

                           کــه از سـقفش غریـبی چکه کرده

                            تلا طــم های امــواج جـــــدایی 

                            زده کاشـــونـمـو صـد تکه کرده

                            دلـم مـی خواست پس از اون خـواب شیرین

                            دیــگه چشــمم به دنـیا وا نمـی شـد

                            میــونـه قـلب متــروکـم نشونی 

                            دیگــه از خـاطـــره ، پیـدا نمیشد

                            صــدایم غمـگینـه از بـس گـریه کردم

                            ازم هیـچ اسـم و هیچ آوازه ای نیست

                            نـمی پرسـه کسی، هـی !  در چه حالی؟

                            خـبر از هـیچ آشـــنای تازه ای نـیست.

                            

        

بســمه تعالـی

                                کاش  تا دل میـــگرفت  و  میشــکسـت

                                 دوســت مـی آمـد کنــارت می نشــست 

                                 کاش میشــد روی هـــر رنـگین کمـــان

                                 مـی نـوشــتم مهــربان با مــن  بمـــان!!!!

                                 کـاش میشـــد قلـب ها آباد بـــــــــود

                                 کیـنـه و غمــــها بـدســت بـاد بــــود

                                  کـاش میـشــد دل فـرامـوشـی نداشت

                                  نــم نــم باران هم آغـــوشـی  نداشـت

                                  کـاش میـشـد کـاشـــهای  زنـدگــــی

                                  تـا شــود  در پشــت قـاب زنــدگــــی

                                   کـاش میــشـد کـاشــها مهـمان شوند

                                   در میـان غصــه هــا پنــهان شــــوند

                                   کـاش میـشـد آســمان غمـگیـن نـبود

                                   رد پـای کیــنه هـا رنـگیــن نــــبـود

                                   کـاش میـشـد زنـدگـی تـکـرار داشت 

                                   لـا اقـل تـکــــرار را یکـبار داشــت

                                   ســاعتـم بـر عـکس میـچر خید و من.

                                   بــر تـنـم میـشــد گـشـاد این پیرهن

                                   آن دبـسـتان، کــودکـی، سـرمشق، آب

                                   پای مــادر هــم بــرایـم جـای خواب.

                                   خـــود بــرون مـی کردم از دلواپسی  

                                   دل نـمی دادم بــدســت هـر کســـی

                                   عمـر و هسـتی ، خوب و بـد بسیار نیست  

                                   حـیف هـــرگــز قابل تـکــرار نیـــست

  

                                  

                          مـثل یــک کـــودک بــد خــواب ، که بازیـچه شـده،،،،

                          خـســته ام ، خســته تـر از آنـکه بـگـویم ، چـه شــده،،،،

                          در خیــالـات  بـهـم ریـختـه دور و بـــرم ،،

                          خــیره بـر هــر چـه شــدم ،

                          خـاطـــره ای زد بـه ســـرم.

                                   

بســمه تعالـی

در روزگار هــر چـه انسـانتـر باشـیم زخـمها عمیـق تر خـواهنـد بــود،هـر چـه دوسـت بـداریـمبیشـتر غصــه خـواهیم داشـت .بیشــر فــراق خــواهیم کشــید.و تنـهایـی هایمان بیشـتر خـــواهـد شـد.  شــادیـها لحـظـه ای و گـذرا هســتند. شــایـد خـاطـرات بعـضی از آنهـا تا ابـد در یاد بـمانـد 

اما رنجــها داسـتانش فـرق مـی کنـد تا عمـق وجــود آدم  رخـنه مـی  کنـدوما هـر روز با آنـها زنـدگـی مـی کنیـم. انـگار این خـاصـیت انســان بـودن اسـت.  

  ســعی کنیم از این به بعد شـادی را هـدیـه کنیم به کسـانـی که آنـرا از ما گــرفته اند.عشـق بـورزیـم  به آنهـایی که دلـمان را شــکسـته انـددعـا کنیـم به آنهـایـی که نفــرینمان کـرده انـددرخـت باشــیم بــرای غـم تـبر هاچـون خـدا هنــوز اون بالاسـتمطـمئـن باش.